Skip to main content

Door Anne Posthuma.

Het was ECHT koers…

 

Vanaf mijn strandstoel in LA heb ik eindelijk pas de rust gevonden om terug te blikken op mijn eerste wedstrijdseizoen. Naja rust.. hardlopen en fietsen over het strand is gewoon te leuk om niet te doen. Stilzitten zit ook niet echt in de aard van dit beestje.

 

Maar koersen, hoe gaat danne posthuma 1at nou? Wie kan het hardst rijden? Om eerlijk te zijn wist ik dit aan het begin van het seizoen ook nog allemaal niet precies. Één ding wist ik wel; ik wilde kijken hoe goed ik kon worden en hoe ver ik kon komen in het dames elite peloton.

Het begon allemaal met trainen, trainen, trainen en nog eens trainen
… Waar moest ik beginnen en hoe dan? Ik deed altijd maar wat: gewoon veel kilometers maken en af en toe hard fietsen! Dat bleek toch niet helemaal de formule te zijn. Toen ik na vele winterkilometers en trainingskampjes klaargestoomd dacht te zijn, kreeg ik helaas een ontstoken verstandskies. Mijn eerste wedstrijd in Strijen verliep daardoor niet helemaal zoals ik gehoopt had. Met pijn aan de start, werd ik met mijn groepje na 50 kilometer uit de koers gehaald. Hoezo stoppen? We moesten nog 30 kilometer. Wist ik veel wat er gebeurde. De afstand tussen de kopgroep en mijn groep bleek te groot, dus was het gewoon voorbij: Did Not Finish (DNF). Ook al was al voorspeld dat ik mijn eerste koers niet zou uitrijden, het voelde als een afgang. Op naar de volgende race.

En wat voor één: de ronde van Drenthe UCI 1.2. Een race met alles erop en eraan: profteams, de benen van Kirsten Wild, teamspirit, tactiekbesprekingen, mecaniciens, ploegwagens en soigneurs die je benen voor de wedstrijd warm, maar vooral gesoigneerd glimmend insmeren. Oja, banden plakken was ook verleden tijd. Gewoon je hand opsteken dat je een ander wiel wil.. Mooi verhaal dus! Helaas was deze koers als groentje, en tevens volgepropt met paracetamol tegen de pijn, te hoog gegrepen. Na 20 km kon ik de koers vanuit de ploegauto volgen. Weer geen finish, maar wel een geweldige ervaring rijker.

Na dat weekend meer in de auto te hebben gezeten dan op de fiets, mocht ik de week erop in Lierop weer aan de bak: koepelrace Lierop van 127km. Ook al had ik het erg zwaar om fatsoenlijk in het peloton te blijven rijden, ik reed deze koers gewoon uit. Hoe gaaf! Met mijn 82e plaats was ik misschien nog wel blijer dan degene die het podium hadden gehaald.

Al hoewel ik mijn eerste koers had uitgereden, ging ik de koersen daarna alleen maar slechter rijden. Hoe kon dat nou? Ik at goed, dronk niet (alcohol bedoel ik) en trainde vaak volgens schema, maar ik reed gewoon als een natte krant. Jamie, toen nog mijn tweede ploegleider, vroeg mij wat ik daadwerkelijk aan statistieken bijhield. Hoe gaan de trainingen? Hoe heb ik me gevoeld voor de wedstrijd? Hoe was mijn ochtendpols? Hoe heb ik de wedstrijd gereden? Wat was mijn gevoel daarbij? Was ik misschien niet goed hersteld van mijn verstandskiezen? Niets van dat alles legde ik vast. Hoe kon ik dan goed trainen en evalueren? Jamie had helemaal een punt, maar wist ik veel.

Vanaf eind april pakte ik daarom een aantal weken rust. Even geen trainingsschema’s en wedstrijden, maar rustige ritjes met de handjes op het stuur. Niet alleen mijn lijf, maar ook mijn kop had even rust nodig. Misschien was het ook allemaal even teveel. Alle ballen werden ook voor de volle 200% in de lucht gehouden: fulltime job, trainen, wedstrijden rijden en een goede vriendin, zus, dochter en collega zijn. Nee, ook ik ben geen superwoman.

Maar Jamie was voor mij toen wel even de superman! Na mijn “break” van uiteindelijk vier weken, ging het weer bergopwaarts. Mooie trainingsschema’s met hartslagzones, online evaluatieformulieren waarop elk ritje werd gemonitord (incl. ochtendpols), wedstrijdkalender en persoonlijke begeleiding. Ook Renske gaf me wat eet- en vitaminetips. Wat wilde ik nog meer?! Oja, goede benen, maar die kwamen nu wel.

Waar ik in het begin de clubkoersen niet eens uitreed, begon het erop te lijken dat ik zelfs UCI wedstrijden uit kon rijden. Halverwege juli reed ik mijn eerste meerdaagse in Tsjechië (UCI 2.2). Deze koers bestond uit vijf etappes verspreid over vier dagen. Ik reed de volle vier dagen mee en reed de koers gewoon uit!

Na Krasna Lipa voelde mijn benen echt goed; het leek op een soort van supercompensatie. Eind juli deed ik dan ook een inspanningstest om mijn resultaten van voor het wedstrijdseizoen te kunnen vergelijken. Tot mijn verbazing kon ik ineens meer wattage trappen bij mijn omslagpunt. Er was dus toch wat veranderd aan mijn lijf. Ik was gewoon echt sterker geworden.

Met mijn ‘Krasna Lipa’ benen stond ik daarna aan de start van de Acht van Chaam (een van de kermiskoersjes die in de week na de tour in Brabant overal worden gereden). Criteriums zijn eigenlijk niet mijn sterkste kant, maar het leek me gewoon gaaf om mee te doen. Aan de start allerlei toppers die geld erop toe hadden gekregen om hier te starten. Helaas was het voor mij na twee rondes al voorbij. Vlak voor mijn neus ging een meisje over de kop waar ik niet meer omheen kon. Ik belandde op een wonderbaarlijke wijze half in het gras en kwam er met een paar flinke schaafwonden goed vanaf. Al hoewel de schrik goed in de benen zat, zat ik nog vol met adrenaline die ik helemaal niet kwijt kon. Ik wilde gewoon fietsen en dan gebeurt dit. Ook dat hoorde erbij.

In de koers erna, Erondegemse pijl, was ik erg angstig, waardoor ik een beetje achteraan in het peloton hing. Normaal gesproken zou je verwachten dat je het daar niet 130 kilometer volhoud, maar mijn benen waren nog zo fit dat ik er gewoon niet werd afgereden. Ik was zo blij dat ik deze UCI koers ook had uitgereden.

Begin augustus besloot ik om met een aantal vrienden de Cyclosportive “Vélomédiane Claudy Criquiélion” te rijden. Voor mijn koersseizoen had ik al wel eens een granfondo gereden, maar nu wilde ik er echt voor gaan. Eens kijken of ik echt zoveel beter was geworden. En zou ik daar misschien podium kunnen rijden? Ik ging er voor en pakte de tweede plaats. YES!

Nu was het tijd voor een lekkere “rust” vakantie in Amerika. Wat zou Jamie voor trainingen voor mij in petto hebben als ik terugkom?  Hij zal me in ieder geval klaarstomen voor het volgende seizoen!

Leave a Reply

Copyright 2020 Wielertrainer.com